Hoe ging je eerste échte baan je af? Welke blokkades heb jij moeten overwinnen? Én wat kunnen anderen hiervan leren? Dit zijn vragen die wij stelden in onze achterban met als doel om deze verhalen te delen . Deze week is het de beurt aan Samantha, een young professional die werkt als beleidsmedewerker Jeugd.

Onlangs las ik een artikel op rijnmond.nl: “twintig jongens uit Rotterdam-Zuid waren plots zoek”. Dit artikel greep me aan. Het ging om kwetsbare jongeren, “jongeren met weinig kansen op de arbeidsmarkt en deels uit sociaal zwakke milieus”. Jongeren die snel geld willen verdienen en daarna geen idee hebben wat de gevolgen zijn.

Het zat me dwars. Ik ben geboren en getogen in Rotterdam-Zuid, om precies te zijn, in de Millinxbuurt. Dit is de wijk waar mijn vrienden als familie zijn geworden. De wijk waar ik gevormd ben tot wie ik ben. Ook ik ben één van die jongeren uit een “sociaal zwak milieu”. Ook ik ben een jongere met ouders die niet hebben gestudeerd. Ook ik ben een jongere met een ouder die op jonge leeftijd als gelukszoeker naar dit land is geëmigreerd. Waarom heb ik me dan niet laten verleiden?

Zonder dat ik het altijd doorhad, was ik altijd geneigd iets af te maken. Ook al had ik er geen zin meer in. Dat was voor mij geen reden om vroegtijdig te stoppen. Als je iets wilt, moet je ervoor gaan. Ook ben ik nooit vies geweest van hard werken. Tijdens mijn studententijd werkte ik zeven jaar lang als kamermeisje in een hotel. Elke zaterdag en zondag stapte ik zes uur ’s ochtends, vaak in de regen, op de fiets om richting werk te gaan. Ook al had ik er negen van de tien keer geen zin in. Ik hield het vol.

Ik heb van jongs af aan geleerd dat niks zomaar komt aanwaaien. Daarom heb ik altijd keihard gewerkt om mijn doelen te behalen, ondanks dat ik nooit goed wist waar ik heen wilde gaan. Hierdoor heb ik op mijn 21e mijn hbo-opleiding afgerond, op mijn 24e mijn mastergraad behaald en werk ik nu op mijn 26e al bijna anderhalf jaar voor de gemeente Katwijk. Nog steeds heb ik geen helder beeld van hoe mijn toekomst eruit ziet. Wat ik nu wel door heb, is dat het mij energie geeft om met jongeren te werken en om beleid te ontwikkelen dat meer richting geeft aan het levenspad van jongeren.

Ook jij hoeft je pad niet uitgestippeld te hebben, zolang je je maar realiseert dat je pad afhankelijk is van de keuzes die je dagelijks maakt. Maak geen keuzes omdat het nu goed voelt. Maak geen keuzes omdat je er nu geen zin in hebt. Én maak geen keuzes omdat je nog niet weet wat je ermee kunt. Jouw keuzes hebben invloed op jouw toekomst en datgene wat jij wilt bereiken. Denk dus altijd goed na over je keuzes, wees bereid om keihard te werken en maak dingen af. Want, waar het verleden ons heeft gebracht, dat staat vast. Hoe we verder reizen, dat bepalen we zelf. 

Samantha